Πλατεία Αριστοτέλους

Να πάρει παρά λίγο να μην μου φθάνανε τα λεφτά για τις μπύρες!!!

Τις έχουν ακριβύνει τόσες φορές τους τελευταίους μήνες που πλέον είναι απλησίαστες.

Δεν πειράζει, μπόρεσα και πήρα αρκετές για όλη την παρέα, αν και θα πρέπει να ρίξουμε λίγο τα κορίτσια, μικρές στο μάτι αλλά εξελίσσονται σε καλές νεροφίδες.

Ζεστή νύχτα και σήμερα, και από κόσμο ας είμαστε καλά όλο και πληθαίνουμε.

Καιρός ήταν, άντε να αρχίσουμε και εμείς να αντιδρούμε λίγο, είχαμε φτάσει να έχουμε την ζωντάνια ενός κατοίκου νεκροταφείου.

Όχι πλέον όμως, κάτι αλλάζει.

Ελπίζω να μην διψάνε πολύ τα παιδιά γιατί θα καθυστερήσω να είμαι κοντά τους, έχει τελικά πολύ κόσμο σήμερα.

Και από όλες τις φυλές! Πανκιά που μοιάζουν με παραδείσια πουλιά με τα λοφία τους και τις μπλούζες τους με την αγγλική σημαία, ρασταφόρους με σκουφιά και το ατημέλητο τους το στιλ λες και αναβιώσανε οι μακρινοί χίπις, μικρούλικα που ακόμα πάνε στο σχολείο και είναι μακιγιαρισμένα σαν πτώματα για να δείξουν θαρρώ την μελαγχολία τους, παιδιά που δουλεύουν σε γραφεία με τα κοντομάνικα τους, φοιτήτριες χαμένες μέσα στο πλήθος και στον εαυτό τους, παππούδες και γιαγιάδες που στήνουν πηγαδάκια μεταξύ τους και κατά παράξενο τρόπο αποδέχονται όλους αυτούς τους παλαβούς τους νέους.

Απίστευτο!!!

Χιλιάδες άνθρωποι μαζεμένοι, στην πλατιά αυτή καθώς και σε δεκάδες άλλες σε όλη την επικράτεια, κάθονται, κουβεντιάζουν, γελάνε, διασκεδάζουν, μαθαίνουν ξανά να χαμογελούν, να ελπίζουν, και κυρίως να περιμένουν.

Ναι να περιμένουν.

Ούτε που θα το φανταζόσουν πριν από μερικούς μήνες αυτό το θέαμα, τουλάχιστο όχι από εμάς.

Ναι θα μου πεις είχαν προηγηθεί τόσα και τόσα σε δεκάδες χώρες σε όλο τον πλανήτη, υπήρχε παραδειγματισμός.

Ναι αλλά όχι για μας.

Εμείς είχαμε μάθει να μην αντιδρούμε, να μην ενωνόμαστε, να μένουμε αδρανείς, φορτωμένοι με τύψεις και ενοχές που μας στοίβαζαν στους ώμους μας τα παλικαράκια από πάνω, προσκολλημένοι στα ατομικά μας συμφέροντα, στις ιδιοτελείς μας επιδιώξεις.

Λες και ήμασταν νησιά χαμένα στον ωκεανό, αποκλεισμένα το ένα από το άλλο.

Αυτό άλλαξε πια, ελπίζω για πάντα.

Χρειάστηκε να ξαναγίνουμε φτωχοί στις τσέπες για να πλουτήνουνε οι ψυχές μας?

Ίσως κάτω από την κοινή απειλή να ξεδιπλώνονται τα θαυμαστά χαρακτηριστικά του γένους.

Διάβολε έχω κουραστεί κουβαλώντας αυτό το καφάσι μπύρες, μάλλον θα πρέπει να τρώω περισσότερο. Με αυτό τον ρυθμό που περπατάω δεν το βλέπω δυνατό να πιει κανένας μας κρύα την μπίρα του.

Περνώ δίπλα από τα ξένα τηλεοπτικά συνεργεία, έχουμε γίνει πρώτο θέμα εδώ και μερικές μέρες σε όλη την υφήλιο, δεν το περιμένανε αυτό μάλλον από εμάς. Δεν τους παρεξηγώ άλλωστε, τους είχαμε εκπλήξει, τέτοια στωικότητα, καρτερικότητα, υπομονή δεν την περιμένανε από εμάς.

Ακόμα περισσότερο δεν περιμένανε την αντοχή μας στις προσβολές, βρε τι λέγανε για την Ακρόπολη να την κάνουν καφετερία, τι ζητούσαν την Κρήτη και την Ρόδο για ενέχυρο στα δάνεια, τι και αν στοιχημάτιζαν ότι οι Ελληνίδες θα ήταν οι νέες εργαζόμενες στα πλακόστρωτα του Βερολίνου και του Άμστερνταμ, εμείς εκεί, βούδες, ατάραχοι, ανέκφραστοι, λες και η περηφάνια και η αξιοπρέπεια δεν ήταν λουλούδια κατάλληλα για το κλίμα της Ελλάδας.

Όχι πλέον πια, κάτι αλλάζει, κάτι άλλαξε.

Περνώ από μια παρέα που έχει οργανωθεί με κιθάρες και μαντολίνα, κάνουν μερικά λαθάκια στις νότες αλλά γενικώς το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπέστατο. Πίνουν και τρώνε αυτά που ψήνουν εδώ και ώρες, μιλάνε, διασκεδάζουν, γελάνε και πολύ, αυτό και αν είναι κάτι που μας είχε λείψει τον τελευταίο καιρό, και το κυριότερο περιμένουν.

Σταματώ λίγο να ξαποστάσω, δεν έχω τις δυνάμεις που είχα παλιά, ένα πικρό χαμόγελο στολίζει το πρόσωπο μου. Ναι έχουν περάσει τα χρόνια, έχει αρχίσει εδώ και καιρό η κατηφόρα.

Έρχεται μια μικρούλα και μου προσφέρει ένα ποτήρι κρασί, της χαμογελώ, μαζί με τις ευχαριστίες μου παίρνει και την καρδιά μου, ευλογημένη γενιά, γενιά που επιτέλους της αξίζει το μέλλον, που έχει λόγο ύπαρξης στον καταραμένο τούτο τόπο.

Τα σκέφτομαι αυτά και το πικρό χαμόγελο μου συντροφεύεται από ένα εξίσου πικρό βλέμμα. Ναι αυτά τουλάχιστο κάτι κάνουν, αντιδρούν σήκωσαν κεφάλι, έχουν ελπίδες, θα έχουν μέλλον.

Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά σαν να ήταν τα παιδία που δεν είχα ποτέ, σηκώνω το καφάσι βιαστικά, δεν θέλω να με δούνε να βουρκώνω, τρέχω σχεδόν, μην τους δηλητηριάσει η πικρία μου την χαρά τους, την δικαιούνται να την ζήσουν αμόλυντη από τα παράπονα των άλλων.

Περπατώ βιαστικά, χαρούμενες φάτσες ολόγυρα μου, γονείς με παιδάκια, ερωτευμένα εφηβικά ζευγαράκια, φλερταρίσματα δειλά ολόγυρα μου. Βάλσαμο στην καρδιά. Έλα λέω μέσα μου γιατί αφήνεις τα όρνια να σου μασουλάνε την ψυχή, μέρες χαράς είναι αυτές, απόλαυσε τες και εσύ, ίσως και εσύ να δικαιούσαι λίγο μερτικό από όλο αυτό εδώ.

Είμαι πλέον κοντά στο μέρος που είναι η παρέα, μάλλον θα κατορθώσω να ξεδιψάσω μερικά στεγνά λαρύγγια απόψε.

Περνώ δίπλα από ένα αστυνομικό, άραγε τι να σκέφτεται από μέσα του?

Να τα επικροτεί όλα αυτά, ή να μένει προσηλωμένος στις διαταγές των αφεντικών του?

Ίσως και το δικό του το παιδί να είναι μέσα σε αυτή την πλατεία, να φλερτάρει, να τραγουδά, να ονειρεύεται και να περιμένει.

Νατα τα τσακαλάκια μου, κάτω από τις αψίδες αραγμένα, ο Γιώργος, ο Ανδρέας, ο Νικολής και η Μαρία, ο Γιάννης, ο Βασίλης,  η Ελένη, η Κατερινούλα και ο Φώτης. Με βλέπουν και με πειράζουν , "άργησες σαπιοκάραβο, θα βάζαμε το Σίλβερ Αλέρτ να σε ψάχνει, καλύτερα να παραγγέλναμε κριθάρι έως να έρθεις θα είχε γίνει μπύρα", μου λένε.

"Τι φωνάζετε παλιόγεροι τους λέω έχετε να κάνετε τίποτα καλύτερο σήμερα"?

Εδώ θα την αράξουμε όλοι μαζί, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νοματαίοι, σε μερικές δεκάδες πλατείες σε όλη την Ελλάδα, να πίνουμε, να  διασκεδάζουμε, όπως δεν κάναμε όταν ήμασταν εμείς νέοι, όταν αφήσαμε τον πανικό και τον φόβο να μας νεκρώσει, όταν πουλήσαμε το μέλλον μας αντιπαροχή.

Έχετε τίποτα καλύτερο να κάνουμε σήμερα από το να περιμένουμε?

Να περιμένουμε επιτέλους η ζωή μας να αλλάξει.

ΛΑΖΑΡΟΣ ΜΟΤΣΑΝΟΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ  22/05/2023*

*Αφιερωμένο στους Αγανακτισμένους των πλατειών της Ισπανίας

Μότσανος Λάζαρος 

Σοχός 22/05/2011

Υστερόγραφο 

Τρία χρόνια σχεδόν μετά από αυτό το κείμενο μου!

Περιέγραφε μια φανταστική κατάσταση που επιθυμούσα να συμβεί, μόλις μας είχε χτυπήσει η σκληρή πραγματικότητα της κρίσης, των μνημονίων, και των μέτρων που μας επιβλήθηκαν για να εξυγιανθούμε δημοσιονομικά. 

Μια χρονιά μετά το Καστελόριζο και με την κατάρρευση να είναι προ θύρας (την κατάρρευση του Λαού και όχι του Κράτους αυτό είχε συμβεί ήδη!).

Καλά θα μου πείτε και ποιο είναι το ξεχωριστό σε αυτό το κείμενο?

Χιλιάδες παρόμοια έχουν γραφεί για τους Αγανακτισμένους!

Άλλα επικριτικά, αλλά εγκωμιαστικά, άλλα στοχοποιούν τμήματα αυτού του φαινομένου, αλλά το σύνολο του. Μερικά με χολή, άλλα με συμπάθεια, άλλα ανταποκρινόμενα στην αλήθεια, άλλα στρατευμένα στο να την διαστρεβλώσουν. Πολλές οπτικές, ελάχιστες συνταυτίζονται.

Το ιδιαίτερο με αυτό το κείμενο είναι η ημερομηνία γραφής του. 

Ενώ αναφέρονταν σε μια μακρινή ημερομηνία (22/05/2023 περίπου τότε πίστευα ότι θα αποφασίζαμε να κουνήσουμε τις κωλάρες μας για να κάνουμε κάτι για την κατάσταση μας), στην πραγματικότητα είχε γραφτεί στις 22/05/2011 (άντε καλά στις 21/05/2011 πάντα δημοσιοποιώ τα κείμενα μου με καθυστέρηση μιας μέρας).

22/05/2011 σας λέει κάτι αυτό?

Όχι ε?

Η 22/05/2011 είναι τρεις μέρες πριν την 25/05/2011!

Η οποία ημερομηνία είναι η πρώτη συγκέντρωση των αγανακτισμένων στην Πλατεία Συντάγματος! 

Μέχρι τότε δεν υπήρχε καμία μαζική έκφραση της δυσαρέσκειας των Ελλήνων σε ότι τους είχε χτυπήσει (Με τα γεγονότα στην Μαρφίν είχε πέσει μια παγομάρα σε όλους μας και κυρίως στις ψυχές μας).

Βλέπαμε τους Ισπανούς στις πλατείες και δεν αντιδρούσαμε, μας κράζαν οι Ισπανοί αγανακτισμένοι και δεν κάναμε τίποτα, μας την λέγανε όλοι και εμείς Βούδες.

Μόνο κάτι παιδάκια είχαν κλείσει για τις 25/05/2011 ένα ραντεβού διαμαρτυρίας μέσω Facebook και απλώς ένας μετρητής μετρούσε LIke στην σελίδα τους.

Ποίος θα περίμενε ότι θα μαζευόταν εκατοντάδες χιλιάδες νοματαίοι για ημέρες επί ημερών, για να εκδηλώνουν την αντίθεση τους στα τεκταινόμενα στην ζωή τους λόγου των μέτρων της κυβέρνησης?

Πολιτικά ήταν ένα σημείο καμπής, μετά από αυτό όλα αλλάξανε, το πολιτικό σκηνικό άλλαξε, κόμματα καταρρεύσαν, άλλα ανδρώθηκαν, χωρίστηκε ο Λαός για ακόμα μια φορά σε δύο στρατόπεδα (αυτή την καφρίλα να μην την είχαμε θα ήμασταν οι πρώτοι, αλλά διαχρονικά τέτοιοι είμαστε και για αυτό μας έχουν του κλότσου και του μπάτσου), με αποτέλεσμα να ζούμε ένα κλίμα πόλωσης για ακόμα μια φορά. 

Στην πραγματικότητα μας δυστυχώς δεν άλλαξε τίποτα αυτό το κίνημα, και τα μέτρα περνούνε αβέρτα και φως στο τούνελ δεν βλέπουμε, ίσως τουλάχιστο δεν μας λένε κατάμουτρα ότι "μαζί τα φάγαμε"!

Για μένα ήταν ένα καλό μάθημα να μην ασχολούμαι με την πολιτική και τους πολιτικούς (που δεν ασχολούμουν ποτέ στην πραγματικότητα, απλώς ήταν μια φοβερά φορτισμένη εποχή και δεν ήμουν και εγώ στα καλύτερα μου, με αποτέλεσμα να έχω την συμπεριφορά λυσσασμένου Λύκου (όχι σκύλου αλλά Λύκου!)), τζάμπα είχα αναλωθεί σε ανώφελες διαμάχες, έφθειρα τον εαυτό μου, έδωσα σε κάποιους το δικαίωμα να μου επιτεθούν γιατί δεν δεχόμουν το αλάθητο τους, τα κίνητρα τους, και τις αρχές τους. Δίκιο φυσικά και είχα, με το να γρυλίζω όμως το έχανα! Δεν πειράζει αλληλοδιαγραφήκαμε και γλίτωσα από άτομα που προφανέστατα δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας.

Το μόνο κέρδος είναι αυτό. 

Η συνειδητοποίηση ότι "Πιο εύκολα ανασταίνεις πτώματα παρά αλλάζεις απόψεις σε στενοκέφαλους και μικρόψυχους!" .

Χα χα χα.

Πλέον βλέπω αποστασιοποιημένος τους άλλους να φθείρουν τον εαυτό τους και να λέω κοιτά κάνουν τα λάθη που έκανα εγώ, και από την μία πλευρά να χαίρομαι που ξεπέρασα και αυτό το τέλμα, αλλά από την άλλη να λυπάμαι γιατί τόσοι άλλοι έχουν κολλήσει σε αυτό.

Αλλά αυτή είναι μια συνειδητοποίηση που θα πρέπει να την κάνουν μόνοι τους, δεν υπάρχει κανένας να τους βοηθήσει παρά μόνο η λογική τους, μόνο και εάν την διαθέτουν.

Γιατί το βγάζω αυτό το κείμενο τώρα?

Γιατί παιδιά μου αρέσει, γιατί έκανα κόπο για να το γράψω, γιατί θέλω να θυμάμαι, γιατί είναι δικό μου, πολλά γιατί, αλλά κανένα από αυτά τα γιατί  δεν λέει "γιατί θέλω να κάνω κατήχηση και προπαγάνδα".

Πραγματικά δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικές απόψεις κανενός, ας έχει ο καθένας ότι πολιτικό προσανατολισμό θέλει, δεν με ενδιαφέρει και να αλλάξω απόψεις σε κανένα, κάντε ότι γουστάρετε.

Εγώ δεν πιστεύω στην πολιτική και τους πολιτικούς.

Ούτε και να συζητώ για αυτούς. 

Κοιτάζω την ζωή μου και την ζωή αυτών που αγαπώ, οι μεγάλες αλλαγές στην ζωή μου θα έρθουν μόνο από εμένα και τους δικούς μου και μόνο από αυτούς.

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, σε λίγο θα έχουμε εκλογές, ταραχές, υπερβολές. Δεν θέλω να απολογούμαι για κάθε τι που θα γράψω ή είχα γράψει σε κάποια στιγμή της ζωής μου.

Δεν θέλω να αναλίσκομαι σε ασημαντότητες σχετικά με την πολιτική, την μακροοικονομία, τις ιδεολογίες, αρκετό  χρόνο και κόπο μου φάγανε, δεν τα άξιζαν, δεν θα ξοδεύω ούτε σταγόνα σάλιο ξανά για αυτά, ούτε θα ήθελα να ασχοληθείτε και εσείς με αυτά, τουλάχιστο στις αναρτήσεις που θα ανεβάζω.

Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε γιατί να ασχολούμαστε με μικρά πράγματα?

Αρκετά με το τι δεν θέλω, τώρα και τα θέλω μου. 

Θέλω να έχω ελεύθερη γραφή που να αντιστοιχεί με μια ελεύθερη σκέψη που ποθώ να διαθέτω κάποτε. 

Δεν ανήκω σε κανένα στρατόπεδο, δεν πιστεύω σε στρατόπεδα, είμαι νομάδας, γεννημένος να είμαι ελεύθερος.

Αυτό μου αρκεί. 

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 05/04/2014