Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol I

 Σήμερα θα με συνοδέψετε στην τρέλα μου να περιηγηθώ μόνος μου στην Αλλατίνη! Ναι τέτοια κάνει ο παλαβός ο Αρκούδας και έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο του τρελού της χιλιετίας!

 Μια μέρα της Άνοιξης (24/3/2015) αποφάσισε ο Αρκούδας ότι η ζωή του είναι πολύ βαρετή και έπρεπε να κάνει κάτι για να το αλλάξει αυτό. Και όπως ήταν φυσικό του ήρθε μια ηλίθια ιδέα! Χα χα χα. Μόνος του λοιπόν πήγε στο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο της Αλλατίνη για να δει τι υπάρχει εκεί, να το φωτογραφίσει, και να γυρίσει ζωντανός από εκεί για να το διηγηθεί. Ναι είπαμε ήταν μια ηλίθια ιδέα! Και φυσικά στην εκτέλεση ηλίθιων ιδεών ποίος έχει το Μονοπώλιο? 

 Ναιιιιιιι αυτός!!!

 Χα χα χα. 

 Για να αρχίσουμε πριν από όλα ένα μάθημα ιστορίας για να μην μας λένε ότι μόνο να πουλάμε τρέλα ξέρουμε. 

Αλλατίνη 

 Πολυεθνικό σήμα της συμπρωτεύουσας και σημείο αναφοράς στα Βαλκάνια. Πρόκειται ίσως για την παλαιότερη επιχειρηματική «φίρμα» στον ελλαδικό χώρο. Η αφετηρία της χάνεται κάπου στην Ισπανία και η διαδρομή της περιδιαβαίνει τρεις αιώνες ιστορίας. Η λειτουργία της είναι ταυτισμένη με την ιστορική εξέλιξη της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που για αιώνες υπήρξε ξεχωριστό κόσμημα πολυεθνικότητας και σημείο οικονομικής αναφοράς της βαλκανικής χερσονήσου. 

 Η οικογένεια Allatini, σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες ήταν Εβραίοι ισπανικής καταγωγής, που ήλθαν στη Θεσσαλονίκη από την Φλωρεντία (από το Λιβόρνο) της Ιταλίας το 1715. Η βασική δραστηριότητά τους ήταν το εμπόριο σιτηρών,  καπνού και μεταλλευμάτων. Έναν αιώνα μετά την έλευσή τους η οικογένεια Allatini αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί πέραν του εμπορίου και παραγωγικά. 

 Έτσι το 1836 δημιουργεί, τον πρώτο μύλο. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1848, η οικογένεια δημιουργεί το κεραμοποιείο(ο Μωυσής Αλλατίνη, μετά τον θάνατο του τα παιδιά του που κληρονόμησαν την επιχείρηση την ονόμασαν Αδερφοί Αλλατίνη "Fratelli Allatini") . Σημαντική ήταν η επιχείρηση σιτηρών, που υπήρξε η καθαυτό βιομηχανική επιχείρηση της Θεσσαλονίκης και μάλιστα οδήγησε ύστερα από 50 χρόνια στην ίδρυση του ατμόμυλος Allatini. Επίσης, το 1880, με βάση ένα μικρό κεραμοποιείο, ιδρύθηκε το μεγάλο εργοστάσιο κεραμοποιίας Allatini.

 Το 1897 ο μύλος και η κεραμοποιία από προσωπικές επιχειρήσεις ενσωματώνονται στην Societe Anonyme Ottomane Industrielle et Commerciale de Sallonique. Η επιχειρηματική δραστηριότητα της οικογένειας εκτείνεται σε διάφορους άλλους κλάδους και σε όλα τα εμπορικά κέντρα της εποχής (Κωνσταντινούπολη, Μασσαλία, Παρίσι και Βιέννη). Η παρακολούθηση όλων αυτών των δραστηριοτήτων από τα μέλη της οικογένειας ήταν «κυκλική», ανά εξάμηνο δηλαδή άλλαζε ο υπεύθυνος σε κάθε πόλη.

 Το 1898 όμως ο μύλος καταστρέφεται από πυρκαγιά. Το διοικητικό συμβούλιο αποφασίζει την ανοικοδόμησή του, και γι' αυτόν τον λόγο εκδίδει ομολογιακό δάνειο στο Χρηματιστήριο των Παρισίων (ξαναχτίστηκε στο ίδιο μέρος σε σχέδια του Βιτελιάνο Ποζελλί που είχε σχεδιάσει και την βίλα Αλλατίνη) . Το κόστος του νέου μύλου ανήλθε σε 2,75 εκατ. γαλλικά φράγκα και επαναλειτούργησε το 1900. Ως και το 1913 η οικογένεια Allatini κατέχει στην πόλη της Θεσσαλονίκης τα πρωτεία. Μετά αρχίζει σιγά σιγά η κάμψη της (μετά το τέλος των βαλκανικών πολέμων άρχισε να εκποιεί την περιουσία της και επέστρεψε στο Λιβόρνο). 

 Ο επιχειρηματίας Κοσμάς Πανούτσος από το Κρανίδι της Αργολίδας, που ως τότε εμπορεύεται σιτηρά από τη Ρωσία στη Γαλλία και δραστηριοποιείται και στη ναυτιλία, αποκτά την εταιρεία το 1926.

 Ο Κοσμάς Πανούτσος κατείχε περίοπτη θέση στους επιχειρηματικούς και πολιτικούς κύκλους της εποχής, αφού εκτός από πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά, υπήρξε και στενός φίλος του Ελευθέριου Βενιζέλου, με το κόμμα του οποίου πολιτεύθηκε για ένα μικρό διάστημα.

 Στη δεκαετία του '30 διπλασιάζεται η αλεστική ικανότητα του μύλου φθάνοντας τους 374 τόνους την ημέρα. Ήταν τότε ο μεγαλύτερος μύλος των Βαλκανίων. Το 1935 το κεραμοποιείο καταστράφηκε από πυρκαγιά και επαναλειτούργησε το 1939. Στο διάστημα της κατοχής η επιχείρηση συνεχίζει να λειτουργεί και μάλιστα, όπως λέγεται, ένα μέρος της τεράστιας ακίνητης περιουσίας που διέθετε διανέμεται στους εργαζομένους.

  Το 1951 για δεύτερη φορά ο μύλος καταστρέφεται από πυρκαγιά και μάλιστα ανασφάλιστος. Ήταν τέτοια η θέση που κατείχε στην οικονομική ζωή της Θεσσαλονίκης, που η ανοικοδόμησή του απετέλεσε μία από τις μεγαλύτερες στην προεκλογικές εξαγγελίες.

 Στην δεκαετία του 80 σταμάτησε να λειτουργεί. Σήµερα το συγκρότηµα ανήκει στη θυγατρική της Εταιρείας ∆ηµητριακών Βορείου Ελλάδος µε ποσοστό 50%, στη Θεµελιοδοµή µε 25% και στις Αστικές Αναπτύξεις Θεσσαλονίκης µε το υπόλοιπο 25%.

 Το συγκρότημα Αλλατίνη έχει έκταση 26 στρεμμάτων (26.010) και τα διατηρητέα κτήρια έχουν εμβαδόν 14.000 τ.μ. Αυτή την στιγμή το συγκρότημα είναι έρημο και εγκαταλελειμμένο με μερικές μόνο εργασίες υποστύλωσης των κτηρίων από τους ιδιοκτήτες τους οι οποίοι βρίσκονται σε δικαστικές διαφορές με τους κατοίκους της γύρω περιοχής σχετικά με την μελλοντική χρήση του συγκροτήματος.  

 Αρκετά με το παρελθόν! Για να δούμε τι έχουμε σήμερα σε αυτή την ανάρτηση. Η παλαβή η Αρκούδα τόλμησε να κάνει κάτι που ένας λογικός (ή έξυπνος) άνθρωπος δεν θα έκανε. Πέρασε μια ώρα μέσα στο εγκαταλελειμμένο συγκρότημα εξερευνώντας και φωτογραφίζοντας οτιδήποτε μπορούσε να του φανεί κατάλληλο για να το αποτυπώσει με την φωτογραφική του μηχανή. Και φυσικά μια που δεν έχει μέτρο έβαλε κοντά στις 200 φωτογραφίες! Φυσικά ανάρτηση με 200 φωτογραφίες είναι αδύνατο να ανεβεί στον blogger (θα χρειάζονται ώρες για να ανοίξει η ανάρτηση!) οπότε και αποφάσισε να κάνει μια επιλογή μόνο από αυτές, και να παρουσιάσει αρκετές από αυτές ως κολλάζ φωτογραφιών, καθώς και να σπάσει την αρχική ανάρτηση σε 2 αναρτήσεις για να μην γίνει το μέγεθος της ανάρτησης τεράστιο. 

 Οπότε με διαφορά μερικών ημερών θα παρουσιαστούν και τα δύο μέρη της Σειράς Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη και θα υπάρχουν σύνδεσμοι σε κάθε μια ανάρτηση για την άλλη ανάρτηση). Δυστυχώς για να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε όσο το δυνατό περισσότερα κάποιες αναγκαίες κινήσεις, συμβιβασμοί και παραχωρήσεις ήταν επιβεβλημένες.

 Άντε πολλά είπαμε, για να δούμε τι παλαβά μας έχει πάλι ο Αρκούδας. 

Μια από τις ελάχιστες φωτογραφίες έξω από τον φράχτη (όπως και η πρώτη και η επόμενη), προφανέστατα αποτελούσε ένα οίκημα που είτε ήταν κατοικία μέσα στο όρια του συγκροτήματος, είτε αποτελούσε τα γραφεία της επιχείρησης.

 Και φυσικά αυτή η πινακίδα ισχύει μόνο για τους άλλους και όχι για τα αρκούδια! Χα χα χα.

 Και από αυτό το σημείο και μετά είμαστε παράνομοι! Έχω εισχωρήσει μέσα στους χώρους της Αλλατίνη μέσα από ένα κενό μέσα στην περίφραξη (με ένα πολύ σύντομο έλεγχο είχα βρει τρία! Κάτσε καλά μέτρα προστασίας και περίφραξης υπάρχουν! Χα χα χα). 

 Κολάζ φωτογραφιών από τα κτήρια και τον γύρω χώρο του συγκροτήματος.

 Η κεντρική καμινάδα του εργοστασίου, στην κορυφή της τώρα υπάρχει αλεξικέραυνο ή καμία κρυμμένη κεραία κινητής τηλεφωνίας? Ένας Θεός ξέρει!  

 Ακόμα και τα εργοστάσια εκείνη την εποχή τα κάνανε όμορφα!

 Η βάση της καμινάδας και ένα κτήριο διάπλατα ανοιχτό να λέει "Δεν θα περάσεις και από εδώ να δεις?" 

 Μέσα του Graffiti (πλάκα πλάκα μερικά από τα Καλύτερα Street Art και Graffiti τα βρήκα εδώ, θα τις βάλω αυτές τις αναρτήσεις μέσα στην αντίστοιχη σειρά αναρτήσεων του blog).

 Εξωτερικές φωτογραφίες των οικημάτων.

 Και εισχωρούμε μέσα στο κτήριο που έχει τους φούρνους. Πλέον μόνιμοι κάτοικοι του είναι τα περιστέρια που φωλιάζουν πάνω στους μεταλλικούς δοκούς της οροφής. 

Οι φούρνοι (από το κεραμοποιείο? Ή είναι φούρνοι από τους κυλινδρόμυλους?).

 Ατελείωτοι τοίχοι που σε προκαλούν να δημιουργήσεις και να εκφρασθείς επάνω τους.

 Ένα υπέροχο Street Art μέσα σε ένα από τα μικρότερα κτήρια.

 Και μερικά ακόμα δείγματα Street Art και Graffiti αναρχοαυτόνομου περιεχομένου (ο Μουστακοφόρος κύριος είναι ο Σύντροφος Στάλιν? Χα χα χα). 

 Παράξενος φεγγίτης!

 Κάποτε πάντως οι αρχιτέκτονες ήταν πραγματικοί αρχιτέκτονες είτε χτίζανε βίλες, είτε χτίζανε εργοστάσια, είτε χτίζανε κοτέτσια! Αυτά να τα βλέπουν οι σημερινοί!

 Στο παραπάνω κολλάζ φαίνονται που ήταν οι θέσεις των Σιλό που υπήρχαν δίπλα στο εργοστάσιο (τα έχουν πια αφαιρέσει) καθώς και ένα από τα πολλά χαντάκια που έχουν πλημμυρίσει (περνούσαν βαγονέτα με υλικά στο παρελθόν από εκεί?). 

 Ελάχιστα δείγματα μηχανολογικού εξοπλισμού που σκουριάζει υπάρχει πλέον στους χώρους του εργοστασίου. Μόνο ότι δεν μπορούσαν να το σηκώσουν εύκολα για παλιοσίδερα ακόμα υπάρχει. Μάλιστα όταν ήμουν μέσα στην Αλλατίνη πέτυχα και 2 παιδάκια τσιγγάνικης καταγωγής, φοβήθηκαν τα καημένα (περισσότερο από ότι εγώ που τα άκουγα να μιλούν μεταξύ τους) και τα λίγα μέταλλα που κουβαλούσαν τα παράτησαν στην εμφάνιση μου ξαφνικά μπροστά τους (φταίω και εγώ φυσικά, πήρα το ψαρωτικό μου ύψος και τους ρώτησα "Δεν μου λέτε παιδιά εσείς τα ζωγραφίσατε όλα αυτά τα Graffiti?", "Ο ο όχι!", "Ωραία τώρα φύγετε από εδώ και να μην σας ξαναδώ εδώ!", "Μάλιστα" αν έχεις το κατάλληλο ύφος ότι γουστάρεις κάνεις τελικά! Βοηθά φυσικά και να είσαι 1,90 με 100 κιλά ,μαλλούρα μέχρι τους ώμους, και ντυμένος  στα δερμάτινα! Χα χα χα). 

 Και το Street Art πάει σύννεφο!

 Το κεντρικό εργοστάσιο μέσα στην εγκατάλειψη και αυτό.

 Και μια φωτογραφία ολίγον τι καλλιτεχνική χα χα χα.

 Και κάποιοι φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν.

 Η είσοδος στο κεντρικό εργοστάσιο (οπτική από έξω προς τα μέσα καθώς και η αντίστροφη της). 

 Και εδώ αρχίζει το μεγάλο το λάθος! (το πάτωμα είναι γεμάτο τρύπες και επικίνδυνο!). Σε μια γωνιά του μυαλού μου ακούω μια φωνή να λέει "Μα είσαι τελείως χαζός! Βλάκας! Πότε θα μεγαλώσεις εσύ!!! Μα τι χαζός! Δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτέ εσύ! Πότε θα γίνεις καλό παιδί?". Θέλετε πραγματικά απάντηση στις τελευταίες ερωτήσεις? Χα χα χα χα. 

 Καλά μιλάμε σαν να παίζεις ηλεκτρονικό δεν είναι? Σαν να είσαι μέσα στο Doom και να περιμένεις τις ορδές από τα ζόμπι για να αρχίζεις να τα τεμαχίζεις με το εξάκανο περιστροφικό πολυβόλο σου!!!

 Χα χα χα.

 Και όμως το πάτωμα είναι τελείως επικίνδυνο! Στην προσπάθεια μου να βγάζω διαρκώς φωτογραφίες δεν πρόσεχα ιδιαίτερα και κάθε βήμα μου μπορούσε να με οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες πτώσεις. 

 Και το Street Art υψηλού επιπέδου συνεχίζει.

 Παντού μούχλα από την υγρασία, κυριολεκτικά τα ταβάνια στάζουν σαν βρύσες νερό!

 Άποψη του ταβανιού (το πάτωμα του πρώτου ορόφου, όπως το βλέπεις από το ισόγειο).

 Εδώ μια ματιά στο υπόγειο, ούτε με περιστροφικό εξάκανο πολυβόλο δεν το εξερευνώ όχι μόνο με μια κάμερα στα χέρια μου!!!

 Φεύγουμε από το υπόγειο και πάμε από την πίσω πλευρά του εργοστασίου.

 Και εδώ είναι ο επόμενος κίνδυνος να σου πέσει κάτι στο κεφάλι (τούβλα, κομμάτια σοβά ή γυαλιού, σίδερα), καλά πάμε!

 Κολάζ της πίσω όψης του εργοστασίου.

 Και άλλος βαρύς μηχανολογικός εξοπλισμός που ακόμα δεν μπόρεσαν να τον σηκώσουν για παλιοσίδερα. 

 Τι άνθρωποι ήταν τότε που ακόμα και απλές αποθήκες θέλανε να τις κάνουν να δείχνουν όμορφες? Πού χαθήκανε αυτοί οι άνθρωποι πλέον?  

 Και τα διαμαντάκια της Street Art συνεχίζουν! 

 Αυτό είναι το πρώτο μέρος της σειράς Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη θα ακολουθήσει και το δεύτερο μέρος (βλέπετε επόμενη ανάρτηση Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol II ) σύντομα για να ολοκληρωθεί το οδοιπορικό μας μέσα στην Αλλατίνη.

 Μέχρι τότε όμως........

 Συνεχίζεται.

Σειρά Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη

Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol I

Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol II



 Για να βοηθήσουμε και τον κόσμο στο να έχει πρόσβαση στο αρχείο που δημιουργούμε θα βάλω και τους συνδέσμους από τις αντίστοιχες αναρτήσεις του Blog  για να μπορούν να είναι στην άμεση διάθεση καθενός που θέλει να περιηγηθεί σε αυτό

Σειρά Graffiti και Θεσσαλονίκη

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol IΙI

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol IV

STREET ART FESTIVAL-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol V

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol VI

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol VII

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol VIIΙ

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol IX

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol X

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XI

 Αυτά λοιπόν για σήμερα τσακαλάκια μου μέχρι την επόμενη ανάρτηση.....

Adios Amigos Locos

Μοτσανος Λάζαρος

Θεσσαλονίκη 18/5/2015