Στην τρίτη σου μέρα και ήδη πόσο σε μισώ
σίχαμα εσύ κρύο, μα και τόσο νοσηρά υγρό
πως μπορείς με αναίδεια και χωρίς ντροπή
φυλακισμένο να με κρατάς σε ένα κλουβί
Και να φανταστείς σε αγαπούσα τόσο πολύ
πριν από χιλιάδες ζωές, όταν ήμουν μικρό παιδί
Ξεκινώ για δουλειά μες την μαύρη νύχτα, την πηχτή
και γυρνώ από αυτή πάλι μέσα στην νύχτα, την πικρή
μέρα με την μέρα, όλο και πιο μικρές, ασήμαντες, μισερές
μέχρι του ηλιοστασίου την μέρα, αφορμή για εορτές μίζερες
Και να φανταστείς σε αγαπούσα τόσο πολύ
πριν από χιλιάδες ζωές, όταν ήμουν μικρό παιδί
Θαρρείς ικανός μόνο να κλέβεις από ολούθε όλη την ομορφιά
από τα ημίγυμνα και γιομάτα με ζέστη κοριτσίστικα κορμιά
από λυτά κοκκινισμένα από τον ήλιο και την αλμύρα μαλλιά
και από δακρυσμένα από το ψύχος και την αγωνία μάτια καστανά
Και να φανταστείς σε αγαπούσα τόσο πολύ
πριν από χιλιάδες ζωές, όταν ήμουν μικρό παιδί
Αφιερωμένο σε όσους το δάγκαμα του χειμώνα μισούν.
Μότσανος Λάζαρος
Σοχός 3/12/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου