Σήμερα θα παρουσιάσουμε ένα εντυπωσιακό κτίριο στην Δυτική Θεσσαλονίκη που ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις να αποτελεί ένα από τα στολίδια της Θεσσαλονίκης ωστόσο επειδή έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί μια σκιά του παλιού εαυτού του (πιθανότατα να υπάρχουν και ελάχιστοι που να το θυμούνται όπως ήταν όταν ήταν στις δόξες του!), με αποτέλεσμα να αποπνέει μια οσμή παρακμής και εγκατάλειψης.
Και αυτό είναι ο Αλευρόμυλος των αδερφών Βαλτσάνη στην οδό Γιαννιτσών (Γιαννιτσών 93 -περιοχή
λαχανόκηποι). Ένα κτίριο που το πέτυχα τυχαία στους τεράστιους περιπάτους μου στα όρια όλου του μητροπολιτικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης για να συγκεντρώσω υλικό που θα παρουσιαστεί μέσα σε αυτό το blog (Street Art και Graffiti, Αρχιτεκτονικά αριστουργήματα που ακόμα ακμάζουν, Αρχιτεκτονικά αριστουργήματα που τα έχουν αφήσει στην εγκατάλειψη, καθώς και οτιδήποτε άλλο μου κινήσει το ενδιαφέρoν και θεωρώ ότι αξίζει να προβληθεί). Οπότε λιώνοντας για ακόμα μια φορά σόλες παπουτσιών έπεσα και σε αυτό το κτίριο. Και φυσικά σαν μικρό παιδάκι που έχει μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια του τι περιμένατε να συμβεί? Ναιιιιιιι! Ευκαιρία για εξερεύνηση και αταξία! Γιούπιιιιιι! Χα χα χα.
Οπότε μετά από μισή ώρα μέσα στο κτίριο και γύρω από αυτό συγκεντρώθηκε ένας μεγάλος όγκος φωτογραφιών (φυσικά και δεν θα της δημοσιεύσουμε όλες! Πάντα υπάρχει ένα έντονο φιλτράρισμα στις φωτογραφίες, παρόλο που στο τέλος οι περισσότερες αναρτήσεις μου έχουν μερικές δεκάδες φωτογραφίες! Αλλά το τεράστιο πλεονέκτημα των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών είναι ότι μπορείς να πάρεις εκατοντάδες φωτογραφίες χωρίς κόστος, οπότε όταν κάνεις το φιλτράρισμα σου θα μείνεις με δεκάδες φωτογραφίες! Ναι, ναι, ναι ξέρω! Δεν θα μπορούσα ποτέ να δουλέψω σε εφημερίδα! "Άκου Πίτερ Πάρκερ θέλω 2-3 φωτογραφίες του Spiderman και ένα κείμενο των 500 λέξεων, και όχι πάλι ατελείωτα σεντόνια και δεκάδες φωτογραφίες από τις κάλτσες του!". Χα χα χα).
Το επόμενο εντυπωσιακό σε αυτό το κτίριο είναι η παντελή έλλειψη πληροφοριών για αυτό στο διαδίκτυο! Είναι απίστευτο το πόσες λίγες πληροφορίες μπορείς να βρεις για αυτό το κτίριο! Μια δύο πηγές και μόνο από τις οποίες μαθαίνουμε ότι:
- Ιδρύθηκε το 1923 από τους αδερφούς Βαλτσάνη και τον Β. Γιαννόπουλο.
- Καταστράφηκε
από πυρκαγιά το 1957.
Αυτά!
Τι αυτά ρε!!!
Πλάκα μου κάνεις?
Και όμως ελάχιστα πράγματα είναι δημοσιοποιημένα εκεί έξω για αυτό το κτίριο. Ένα ερώτημα που δημιούργησε ένα μικρό διάλογο στα πλαίσια μιας ομάδας με θεματολογία την Θεσσαλονίκη (εκεί έμαθα για την καταστροφή του 1957), και μια πηγή ακόμα όπου βρήκα την δημιουργία του και τους ιδρυτές του.
Τίποτα άλλο δεν βρήκες?
Ναι βρήκα ότι αποτελεί κτίριο που έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των αρχιτεκτόνων και των πολιτικών μηχανικών όπου έχουν κάνει μελέτες για την σεισμική του επάρκεια όπως και για την μελλοντική του αξιοποίηση του και την αποκατάσταση του.
Μάλιστα από την δεύτερη εργασία έχω πάρει ορισμένα σχέδια του σχετικά με την δομή του και τα παραθέτω στο παράρτημα που έχω στο τέλος της ανάρτησης για να τα έχετε και εσείς στα υπόψη.
Για να παραθέσουμε και τις πηγές μας εδώ.
ΠΗΓΕΣ
Μύλοι Θεσσαλονίκης
Οπότε προχωράμε στην παρουσίαση του υλικού μας προσπαθώντας να κρατήσουμε τον σχολιασμό μας στον ελάχιστο δυνατό επίπεδο και να αφήσουμε τις εικόνες να μιλήσουν μόνες τους.
Με που μπαίνεις τα σημάδια της πυρκαγιάς είναι εμφανή.
Πάντως και ότι έχει διασωθεί από τον αρχικό ξύλινο σκελετό μπορεί να προκαλέσει δέος! Από την πλευρά μου ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλα δοκάρια!
Φυσικά και εγγυμονεί τεράστιους κινδύνους το να επιχειρήσεις να μπεις μέσα σε αυτό το κτίριο! Το πόσο εύκολα μπορεί να σου έρθει ένα από αυτά τα δοκάρια στο κεφάλι σου και να σε κόψει στα δύο είναι κάτι που προσπαθείς διαρκώς να το διώχνεις από το μυαλό σου.
Απίστευτο μου φαίνεται επίσης ότι χρησιμοποιούν οι διάφοροι περαστικοί αυτό το κτίριο για να ουρίσουν (η μυρουδιά της αμμωνίας από τα ούρα είναι εντονότατη εκεί μέσα! Μάλιστα την δεύτερη φορά που περνούσα από εκεί πέτυχα ένα ταξιτζή να βγαίνει από εκεί κουμπώνοντας το παντελόνι του χα χα χα) και όχι μόνο!
Επίσης παράξενο μου φαίνεται ότι ακόμα δεν έχουν πάρει την ξυλεία του ως καύσιμη ύλη μέχρι τώρα (θα δείτε παρακάτω γιατί το ανάφερα αυτό).
Καλά μιλάμε το δοκάρι αυτό μπορούσε άνετα να είναι κατάρτι για πλοίο! Η Φωτογραφία το αδικεί! Από κοντά μόνο μπορείς να καταλάβεις τις τεράστιες διαστάσεις του.
Και ότι εγκαταλείπει ο Άνθρωπος το διεκδικεί η Φύση!
Εδώ το κτίριο χωρίζεται σε δύο χώρους από ένα μεσότοιχο. Υποθέτω ότι θα υπήρχαν τα γραφεία τους σε αυτή την πλευρά.
The sky's the limit!
Και φυσικά η εγκατάλειψη και η παρακμή αυτού του μεγαθήριου μόνο λύπη μπορεί να σου προκαλέσει!
Ακόμα ένα πολύ επικίνδυνο σημείο! Πολύ εύκολα μπορεί η εξωτερική υποδομή να καταρρεύσει!
Αυτό τώρα είναι κομμάτι από μπετονιέρα?
Ή χοάνη σιτηρών από τον αλευρόμυλο?
Για σκέψου ρε μάγκα!
Καταστράφηκε ο μύλος από το 1957! Είναι δυνατό να μείνει μεταλλική κατασκευή εκτεθειμένη χωρίς συντήρηση στα στοιχεία της φύσης για 60 περίπου χρόνια και να μην έχει σκουριάσει πλήρως?
Τσούκ!
Οπότε μπετονιέρα! Το τι θέλει εδώ είναι άλλο ένα καλό ερώτημα! Χα χα χα.
Ώπα! Τι έχουμε εδώ?
Κάτι που το έχω δει πολλές φορές σε εγκαταλελειμμένα κτίρια που έχω περιηγηθεί (υπάρχει κάτι αντίστοιχο και την Αλλατίνη). Κομμένα με αλυσοπρίονο τα δέντρα που υπάρχουν εκεί. Υποθέτω ότι σκοπός για αυτό είναι η λαθρουλοτόμηση (λογικό είναι, δυστυχώς ο λαός μας φτωχαίνει διαρκώς και προσπαθεί με οποιοδήποτε τρόπο να επιζήσει!).
Το παράξενο είναι ότι υπάρχει ακόμα ο ξύλινος σκελετός μέσα στο κτίριο (φυσικά υπάρχει το αντεπιχείρημα ότι αν αφαιρέσεις ένα από τα δοκάρια υπάρχει κίνδυνος να σου έρθουν άλλα 4 με 5 δοκάρια των 500 - 600 κιλών στο κεφάλι! Χα χα χα).
Εντυπωσιακότατο ακόμα και ως σκιά του εαυτού του!
Και μια δύο καλλιτεχνικές φωτογραφίες για να πουλάμε μετά μούρη χα χα χα.
Ένας βοηθητικός χώρος που διαφέρει ως προς τα υλικά κατασκευής του (μοιάζει περισσότερο με την τεχνοτροπία του ΦΙΞ και της Αλλατίνη).
Ούαου! Κατάρτι κανονικό!!!
Σιγά σιγά έρχεται και η ώρα για να τελειώσω και αυτή την αταξία μου χωρίς να έχουμε κανένα δυσάρεστο γεγονός που θα το μετανιώνουμε μετά για όλη μας την ζωή (κανένα τούβλο ή δοκάρι στο κεφάλι, κανένα σκουριασμένο σίδερο στο πόδι, καμία απρόσμενη πτώση εδώ ή εκεί, καμία λεπίδα! κ.α.).
Απομακρυνόμενος μου μένει μια πικρή αίσθηση σχετικά με την πραγματικότητα που αντιμετώπισα και αυτή την φορά. Δυστυχώς είμαστε ανίκανοι σαν Λαός να διατηρήσουμε πράγματα που θα μπορούσαν να διατηρηθούν και για τις επόμενες γενιές. Και τα οποία με μια ορθή χρήση θα μπορούσαν να προσφέρουν πρόσθετη αξία στο κοινωνικό σύνολο και στις γύρω περιοχές.
Ένα παράδειγμα είναι και το παραπάνω. Σε μια τελείως υποβαθμισμένη περιοχή θα μπορούσε αυτό το κτίριο να αποτελέσει ένα πολιτιστικό κέντρο με βιβλιοθήκες, εργαστήρια, υποδομές αθλητικές, χώρους συνάθροισης και αλληλεπίδρασης μεταξύ των κατοίκων της περιοχής.
Δυστυχώς μου φαίνεται ότι για ακόμα μια φορά όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο από όνειρα θερινής νυχτός και φρούδες ελπίδες.
Αλλά και πάλι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία......
Πλάκα μου κάνεις?
Και όμως ελάχιστα πράγματα είναι δημοσιοποιημένα εκεί έξω για αυτό το κτίριο. Ένα ερώτημα που δημιούργησε ένα μικρό διάλογο στα πλαίσια μιας ομάδας με θεματολογία την Θεσσαλονίκη (εκεί έμαθα για την καταστροφή του 1957), και μια πηγή ακόμα όπου βρήκα την δημιουργία του και τους ιδρυτές του.
Τίποτα άλλο δεν βρήκες?
Ναι βρήκα ότι αποτελεί κτίριο που έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των αρχιτεκτόνων και των πολιτικών μηχανικών όπου έχουν κάνει μελέτες για την σεισμική του επάρκεια όπως και για την μελλοντική του αξιοποίηση του και την αποκατάσταση του.
Μάλιστα από την δεύτερη εργασία έχω πάρει ορισμένα σχέδια του σχετικά με την δομή του και τα παραθέτω στο παράρτημα που έχω στο τέλος της ανάρτησης για να τα έχετε και εσείς στα υπόψη.
Για να παραθέσουμε και τις πηγές μας εδώ.
ΠΗΓΕΣ
Μύλοι Θεσσαλονίκης
Του Αναστάσιου Σέξτου Αναπληρωτής καθηγητής ΑΠΘ Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών
Εργαστήριο Σχεδίαση και αποκατάσταση Αλευρόμυλος Αδερφών
Βαλτσάνη
Της Ιωάννας Παπαδοπούλου Κορφιάτη ( Επιβλέποντες καθηγητές Κλαίρη Παλύβου Γιώργος Καραδέδος )
Οπότε προχωράμε στην παρουσίαση του υλικού μας προσπαθώντας να κρατήσουμε τον σχολιασμό μας στον ελάχιστο δυνατό επίπεδο και να αφήσουμε τις εικόνες να μιλήσουν μόνες τους.
Με που μπαίνεις τα σημάδια της πυρκαγιάς είναι εμφανή.
Πάντως και ότι έχει διασωθεί από τον αρχικό ξύλινο σκελετό μπορεί να προκαλέσει δέος! Από την πλευρά μου ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλα δοκάρια!
Φυσικά και εγγυμονεί τεράστιους κινδύνους το να επιχειρήσεις να μπεις μέσα σε αυτό το κτίριο! Το πόσο εύκολα μπορεί να σου έρθει ένα από αυτά τα δοκάρια στο κεφάλι σου και να σε κόψει στα δύο είναι κάτι που προσπαθείς διαρκώς να το διώχνεις από το μυαλό σου.
Απίστευτο μου φαίνεται επίσης ότι χρησιμοποιούν οι διάφοροι περαστικοί αυτό το κτίριο για να ουρίσουν (η μυρουδιά της αμμωνίας από τα ούρα είναι εντονότατη εκεί μέσα! Μάλιστα την δεύτερη φορά που περνούσα από εκεί πέτυχα ένα ταξιτζή να βγαίνει από εκεί κουμπώνοντας το παντελόνι του χα χα χα) και όχι μόνο!
Επίσης παράξενο μου φαίνεται ότι ακόμα δεν έχουν πάρει την ξυλεία του ως καύσιμη ύλη μέχρι τώρα (θα δείτε παρακάτω γιατί το ανάφερα αυτό).
Καλά μιλάμε το δοκάρι αυτό μπορούσε άνετα να είναι κατάρτι για πλοίο! Η Φωτογραφία το αδικεί! Από κοντά μόνο μπορείς να καταλάβεις τις τεράστιες διαστάσεις του.
Και ότι εγκαταλείπει ο Άνθρωπος το διεκδικεί η Φύση!
Εδώ το κτίριο χωρίζεται σε δύο χώρους από ένα μεσότοιχο. Υποθέτω ότι θα υπήρχαν τα γραφεία τους σε αυτή την πλευρά.
The sky's the limit!
Και φυσικά η εγκατάλειψη και η παρακμή αυτού του μεγαθήριου μόνο λύπη μπορεί να σου προκαλέσει!
Ακόμα ένα πολύ επικίνδυνο σημείο! Πολύ εύκολα μπορεί η εξωτερική υποδομή να καταρρεύσει!
Αυτό τώρα είναι κομμάτι από μπετονιέρα?
Ή χοάνη σιτηρών από τον αλευρόμυλο?
Για σκέψου ρε μάγκα!
Καταστράφηκε ο μύλος από το 1957! Είναι δυνατό να μείνει μεταλλική κατασκευή εκτεθειμένη χωρίς συντήρηση στα στοιχεία της φύσης για 60 περίπου χρόνια και να μην έχει σκουριάσει πλήρως?
Τσούκ!
Οπότε μπετονιέρα! Το τι θέλει εδώ είναι άλλο ένα καλό ερώτημα! Χα χα χα.
Ώπα! Τι έχουμε εδώ?
Κάτι που το έχω δει πολλές φορές σε εγκαταλελειμμένα κτίρια που έχω περιηγηθεί (υπάρχει κάτι αντίστοιχο και την Αλλατίνη). Κομμένα με αλυσοπρίονο τα δέντρα που υπάρχουν εκεί. Υποθέτω ότι σκοπός για αυτό είναι η λαθρουλοτόμηση (λογικό είναι, δυστυχώς ο λαός μας φτωχαίνει διαρκώς και προσπαθεί με οποιοδήποτε τρόπο να επιζήσει!).
Το παράξενο είναι ότι υπάρχει ακόμα ο ξύλινος σκελετός μέσα στο κτίριο (φυσικά υπάρχει το αντεπιχείρημα ότι αν αφαιρέσεις ένα από τα δοκάρια υπάρχει κίνδυνος να σου έρθουν άλλα 4 με 5 δοκάρια των 500 - 600 κιλών στο κεφάλι! Χα χα χα).
Εντυπωσιακότατο ακόμα και ως σκιά του εαυτού του!
Και μια δύο καλλιτεχνικές φωτογραφίες για να πουλάμε μετά μούρη χα χα χα.
Ένας βοηθητικός χώρος που διαφέρει ως προς τα υλικά κατασκευής του (μοιάζει περισσότερο με την τεχνοτροπία του ΦΙΞ και της Αλλατίνη).
Ούαου! Κατάρτι κανονικό!!!
Σιγά σιγά έρχεται και η ώρα για να τελειώσω και αυτή την αταξία μου χωρίς να έχουμε κανένα δυσάρεστο γεγονός που θα το μετανιώνουμε μετά για όλη μας την ζωή (κανένα τούβλο ή δοκάρι στο κεφάλι, κανένα σκουριασμένο σίδερο στο πόδι, καμία απρόσμενη πτώση εδώ ή εκεί, καμία λεπίδα! κ.α.).
Απομακρυνόμενος μου μένει μια πικρή αίσθηση σχετικά με την πραγματικότητα που αντιμετώπισα και αυτή την φορά. Δυστυχώς είμαστε ανίκανοι σαν Λαός να διατηρήσουμε πράγματα που θα μπορούσαν να διατηρηθούν και για τις επόμενες γενιές. Και τα οποία με μια ορθή χρήση θα μπορούσαν να προσφέρουν πρόσθετη αξία στο κοινωνικό σύνολο και στις γύρω περιοχές.
Ένα παράδειγμα είναι και το παραπάνω. Σε μια τελείως υποβαθμισμένη περιοχή θα μπορούσε αυτό το κτίριο να αποτελέσει ένα πολιτιστικό κέντρο με βιβλιοθήκες, εργαστήρια, υποδομές αθλητικές, χώρους συνάθροισης και αλληλεπίδρασης μεταξύ των κατοίκων της περιοχής.
Δυστυχώς μου φαίνεται ότι για ακόμα μια φορά όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο από όνειρα θερινής νυχτός και φρούδες ελπίδες.
Αλλά και πάλι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία......
Στα πλαίσια αυτού του blog θα φιλοξενηθεί η σειρά Θεσσαλονίκη Όμορφη Γυναίκα Βιασμένη που σκοπό έχει να παρουσιάζονται στολίδια αυτής της πόλης που τα άφησε η αδιαφορία και η ανικανότητα του κράτους καθώς και των κατοίκων αυτής της πόλης να παρακμάζουν.
Φυσικά μερικές από τις παρακάτω αναρτήσεις είναι και σημεία τομής με την άλλες μεγάλες σειρές αναρτήσεων αυτού του blog Θεσσαλονίκης Στολίδια όπου παρουσιάζονται τα αρχιτεκτονικά διαμαντάκια αυτής της πόλης (υπάρχουν και δεκάδες ακόμα αναρτήσεις που παρουσιάζουν διάφορα θέματα και στον Νομό Θεσσαλονίκης διάσπαρτες μέσα στο blog και με μια αναζήτηση με την ετικέτα Θεσσαλονίκη μπορούν πολύ εύκολα να βρεθούν) που είναι ακόμα σε εξαιρετική κατάσταση (ή τα έχουν φέρει ξανά σε αυτή την κατάσταση), όπως και της σειράς Graffiti και Θεσσαλονίκη όπου παρουσιάζονται τα Street Art και Graffiti που κοσμούν τους δρόμους αυτής της πόλης.
Θεσσαλονίκης στολίδια: Μονή Λαζαριστών
Μια ματιά στην Υφανέτ
Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol I
Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol II
Ανίχνευση στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά Vol I
Ανίχνευση στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά Vol II
Ανίχνευση στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά Vol III
Θεσσαλονίκης στολίδια:Κόκκινος Πύργος – Πύργος η Ευτυχία μου (Chateau mon bonheur)
Μότσανος Λάζαρος
Θεσσαλονίκη 10/04/2016
Παράρτημα -Σχέδια
Τα σχέδια του παραρτήματος τα έχω πάρει από το Αρχιτεκτονικό πορφόλιο της Ιωάννας Παπαδοπούλου Κορφιάτη και τα παραθέτω εδώ, για να τα έχετε στα υπόψη σας για να μπορείτε να δημιουργήσετε ευκολότερα στο μυαλό σας το πως ήταν το κτίριο στο παρελθόν, όπως και για να αντιληφθείτε ευκολότερα την δομή του.
Τώρα σχετικά με την ίδια εργασία της Ιωάννας Παπαδοπούλου Κοριφάτη σας συνιστώ να την διαβάσετε (παραθέτω τον σχετικό σύνδεσμο παραπάνω). Είναι μια πολύ αξιόλογη και ενδιαφέρουσα εργασία σχετικά με την ανακατασκευή του κτιρίου για εμπορικές και κοινωνικές χρήσεις.
Μου αρέσουν τα άτομα που έχουν όραμα για το μέλλον και βρίσκουν λύσεις εφαρμόσιμες. Ελπίζω στο μέλλον να βρεθεί κάποιος να αξιοποιήσει την παραπάνω εργασία και να πραγματοποιήσει το όραμα του δημιουργού της. Εύγε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου